In gesprek met Simon Cureton “Take good care of each other.” over Llandudno, Shell, zijn wiskundeknobbel, een brug in Vilnius, yoga en Man Utd
Simon (55, je geeft het hem niet) werkt op dit moment als Chief Actuary Reinsurance bij RGA (Reinsurance Group of America). Een ervaren manager en actuaris (ook CERA) die al 30 jaar rijk geschakeerd in het (her)verzekerings- en pensioendomein opereert: als Consulting Actuary bij Milliman, zelfstandig consultant en interim manager bij Cynnydd Consultancy (zijn eigen bureau, interim opdrachten onder meer als Manager Inkomen NN en als CRO bij Nationale Nederlanden Schadeverzekeringen), Senior Manager bij PwC Nederland, Chief Actuary bij SNS Reaal, Manager Actuarial Pensions bij Achmea en pensioenconsultant bij AON en Hewitt Associates.
Interview: Anno Bousema, partner Financial Assets Actuarial Executive Search.
Dit is het 13e interview in een reeks gesprekken met actuarieel professionals, die gepubliceerd worden op actuaris.info.
We hebben afgesproken op het terras van Olivers, een van de vele restaurants op de Zuidas, op een steenworp van het kantoor van Financial Assets Executive Search. We worden omringd door een bonte mengeling aan financials die de vele kantoren van het financiële centrum van Nederland bevolkt. Hoewel, het waren er voorheen veel meer. De effecten van Corona op het thuiswerken zijn ook op de Zuidas duidelijk merkbaar. Ik ken Simon al vele jaren, heb zijn professionele stappen gevolgd en deels ook mogen faciliteren. Hij oogt ontspannen en in balans. Hij is in mijn observatie de laatste jaren door het maken van persoonlijke keuzes anders in het leven komen te staan. Net als wij allen niet meer diegene zijn van 20 jaar geleden, in veel gevallen gelukkig maar, is de transformatie bij Simon opvallend en dat bedoel ik positief. Het wordt, zoals altijd een hartelijke en persoonlijke ontmoeting. Nu met de focus vooral op zijn persoonlijke leven, groei en ontwikkeling. Panta Rhei, alles stroomt…, zullen we zien. We beginnen de reis in Wales, de clubsandwich en Indiase salade smaken overigens voortreffelijk.
Simon zag het levenslicht in Sale, een voorstad van Manchester. Zijn vader is afkomstig uit een badplaats aan de Noordkant van Wales, met een voor ons nauwelijks uit te spreken naam Llandudno. Zijn moeder komt uit Manchester. De opa van Simon vond werken belangrijker dan studeren en stuurde zijn vader zonder overleg op zeventienjarige leeftijd naar Manchester voor een sollicitatiegesprek bij Shell. Wat hij er zelf van vond was niet aan de orde, zo ging dat toen, no discussion. Zo startte zijn pa z’n carrière bij Shell, waar hij uiteindelijk tot zijn pensionering zou blijven werken. Met zijn vrouw vestigde hij zich in Sale, onder de rook van Manchester. Daar werden Simon en tweeënhalf jaar later zijn zus geboren. Zijn vader werd intern door Shell opgeleid als technisch laborant, gericht op de productie van de grondstoffen voor plastics. De rolverdeling in het Engelse gezin was klassiek: zijn moeder was verantwoordelijk voor de huishouding en kinderen. De loopbaan van z’n vader verliep voorspoedig, hij bleef opleidingen volgen en zich door ontwikkelen. Toen Simon 7 jaar was diende zich een buitenlands avontuur aan: zijn vader kon een mooie overstap maken naar het kantoor van Shell in Amsterdam Noord. Na enig wikken en wegen -vooral zijn moeder stimuleerde het aangrijpen van deze mooie kans- maakte het gezin de overtocht naar het vaste land van Europa; ze landden in het pittoreske Hoorn aan de rand van het IJsselmeer. Shell regelde alles perfect en het gezin voelde zich al snel thuis. In tegenstelling tot veel kinderen, die niet willen verhuizen en hun omgeving, vriendjes en school achterlaten, vond Simon het juist geweldig, hij was nieuwsgierig naar de nieuwe omgeving en een andere onbekende wereld. Toch is hij als het om voetbal gaat, Manchester United altijd trouw gebleven, door dik en dun.
Het zevenjarig Engelse ventje paste zich heel snel aan op de Nederlandse basisschool in Hoorn, net als zijn zus. Ze leerden de taal rap en spelenderwijs: op school, maar vooral ook buiten met z’n vriendjes, voetballen, ravotten en kattenkwaad uithalen. Het was een mooie en onbezorgde tijd. Alles klopte: fijne ouders, een mooi huis en een veilige en warme omgeving om op te groeien. Het gezin knoopte meteen contacten aan in de buurt; met de autochtone Hoornaars, maar ook met expats uit allerlei landen, die ook in Amsterdam werkten. Zijn vader speelde rugby in Wales, en werd vanzelfsprekend direct lid van de rugbyclub in Hoorn. Er ontstond zo al vrij snel een sociaal netwerk met als middelpunt de eettafel in huize Cureton. Zijn moeder kookte namelijk heerlijk en de vele vrienden schoven maar al te graag aan, een regelmatige zoete inval. Naast haar culinaire en sociale talenten was ze ook creatief, maakte bijzondere, net even andere kleding. Ook zijn van nature wat conservatieve, soms strenge maar ook sympathieke en sensitieve vader, heeft Simon waardevolle en praktische lessen voor zijn levensreis meegegeven: sta breed en met een open mind in het leven, heb je financiën op orde en loop niet in zeven sloten tegelijk, doe geen gekke dingen. Simon is erg dankbaar voor alle kansen die hij gekregen heeft van zijn ouders. Hij is gek op hen: “bijzonder lieve schatten zijn het!” Zijn vader (79) en moeder (76) zijn na een professionele rondreis door de wereld voor Shell uiteindelijk weer teruggegaan naar hun roots en wonen nu weer in Wales. Home sweet home.
Na de lagere school, die hij soepel doorliep, maakte Simon na de HAVO de overstap naar het VWO, waar hij in de laatste klassen tot zijn verrassing zijn wiskundeknobbel ontdekte. Toch zag hij als native speaker zijn professionele toekomst als leraar Engels. Maar hij keek verder, de raad van zijn vader indachtig, en bezocht een open dag op de UvA. Nee, actuariaat zou het zeker niet gaan worden, een suffe opleiding waar allemaal mannetjes met koffertjes en pakken rondliepen. Dat zinde hem niet, hij schreef zich daarom prompt in voor de studie econometrie, net als andere coole gasten. Studeren was zeker interessant en leuk, maar ook in het sociale studenteleven liet Simon zich niet onbetuigd... Na zijn afstuderen in 1993 was het snel vinden van een 1e echte baan geen sinecure. Maar na lang zoeken kwam hij via vrienden op het spoor van consultancybureau Heijnis & Koelman, waar hij als junior pensioenconsultant mocht beginnen. Hij begint meteen met de avondopleiding Actuarieel Rekenaar bij de BUAOW, de voorloper van het Actuarieel Instituut. Na zijn diploma Actuarieel Rekenaar (voor de kenners: het lesmateriaal bestond toen uit de KRAB syllabus), volgde de opleiding Kandidaat Actuaris en daarna de derde fase van de opleiding tot actuaris AAG aan de UvA. Simon belandde -het kan verkeren- alsnog tussen de pakken en mantelpakjes. Hij vond dit een prachtige en leerzame tijd van werken en studeren. De wisselwerking tussen zijn dagelijkse praktijk en pensioendossiers en de theorie van de actuariële UvA-opleiding gaf zijn professionele ontwikkeling een flinke boost. In die tijd bestond de pensioenadministratie overigens nog uit een kaartenbak met voor iedere deelnemer een kaart waarop elk jaar met de hand de mutaties werden bijgewerkt; we kunnen ons dat nu absoluut niet meer voorstellen.
Simon heeft het na 3 jaar wel gezien bij Heijnis & Koelman en maakt via headhunter Pieter Lammers een overstap naar PVF waar hij manager wordt. Later wordt PVF geïntegreerd binnen het Achmea Pensioenbedrijf, waar de ambitieuze Simon de carrièreladder verder opklimt naar de positie Hoofd Actuariaat. Hij heeft veel gehad aan de trainingen en sessies met trainer Robert Blokker, die door Achmea concernactuaris Roel van Dijk werd ingehuurd om de Achmea-actuarissen een nieuwe blik op hun vak te geven en om hun assertiviteit te versterken: “Hoe wel?” in plaats van ‘Waarom niet?’ Deze sessies waren voor sommige actuarieel professionals nogal confronterend en leiden tot emotionele reacties. Voor Simon waren de opgedane ervaringen en inzichten echter verrijkend en gaven richting aan het vervolg van zijn loopbaan. Dat bracht hem naar PwC, waar hij senior manager werd en met de gerenommeerde actuaris Gert Leuven ging samenwerken, zowel in het pensioen- als insurance domein. Allemaal erg dynamisch en interessant, maar de PwC-jas paste Simon uiteindelijk niet, de cultuur was toch niet helemaal de zijne. Voor het eerst in zijn carrière zegt hij een baan op zonder nog een nieuwe in het vizier te hebben. Hij neemt een -uiteraard gecalculeerd- risico en besluit in de financiële crisistijd voor zichzelf te beginnen. En dat ging hem voor de wind: hij kreeg meteen prachtige opdrachten bij Achmea en Nationale Nederlanden, o.a. een rol als CRO schade bij NN. Maar na enige tijd het begint weer te kriebelen en na een inspirerend gesprek met Laurens Roodbol gaat hij weer in vaste dienst en wordt consultant bij Milliman. Hij heeft daar inhoudelijk erg veel bijgeleerd en was betrokken bij zware en super interessante trajecten, zoals het dossier Conservatrix, waar hij leiding gaf aan het Actuariaat, zowel onder verantwoording van de familie Henny als van de door DNB aangestelde curator. Door verschillende bewegingen werd het tijd voor een volgende overstap naar het werkveld herverzekeringen: bij RGA Reinsurance Nederland en Scandinavië wordt hij hoofd van de afdeling Pricing. Hij heeft het nog steeds erg goed naar zijn zin bij RGA: prettige en open cultuur, vrijheid, fijne collega’s en uitstekende klik met zijn management, inhoudelijk uitdagend binnen een internationale context.
Tijdens zijn tijd bij PwC traden Simon en partner Jan Huug Lobregt op als docenten voor een seminar van de EAA (European Actuarial Academy), een gezamenlijk initiatief van de Duitse (DAV) en Nederlandse (KAG) actuariële verenigingen. Plaats van handeling was Vilnius, de hoofdstad van Litouwen. De traditie tijdens de 3-daagse reeks workshops en presentaties over actuele actuariële onderwerpen was om ’s avonds met de groep deelnemers, die uit vele Europese landen komen, uit te gaan eten en deel te nemen aan social events. Toen de groep na een bezoek aan de schitterende historische binnenstad van Vilnius lopend terugkeerde naar het hotel, was de brug over de rivier de Neris door de aangerukte politie en brandweer afgesloten. Op de rand van leuning van de brug stond namelijk een halfnaakte ontredderde man die duidelijk de bedoeling had naar beneden te springen in de ijskoude rivier waarin ijsschotsen dreven. Beneden aan de oever van de rivier stond een (zijn?) vrouw hard te roepen en schreeuwen naar de man, die hem duidelijk probeerde te weerhouden naar beneden te springen. Dat deed hij, ondanks haar gegil, uiteindelijk toch. De intussen gearriveerde duikers vingen hem in het water op en brachten hem naar de kant, waar de vrouw hem de huid vol schold. Beiden werden vervolgens in een ziekenauto afgevoerd. De actuariële groep, die het schouwspel sprakeloos had aanschouwd, kon uiteindelijk over de brug naar het hotel terugkeren en verteerde het heikele gebeuren, dat gelukkig goed afliep, met een uitgebreid bezoek aan de bar. Met actuarissen op reis, er gebeurt altijd wat...
Simon kijkt terug op een rijk geschakeerde loopbaan. Hij heeft zich op inhoudelijk en persoonlijk vlak stap voor stap ontwikkeld, waarbij een aantal collega’s en managers hem positief beïnvloed en gestimuleerd hebben. Een van zijn belangrijke leermeesters was de veel te vroeg overleden actuaris Rob van Diepen, met wie hij bij Reaal/Vivat samenwerkte. Rob leerde hem het terugbrengen van de essentie van onderzoek en analyse in voor de omgeving begrijpelijk en heldere taal en adviezen, maar ook het voeren van een goed onderbouwde discussie en om zelfs de confrontatie aan te gaan, een rechte rug te houden naar het management en zijn omgeving, integer en zuiver oprecht zijn. Voorts noemt Simon als voorbeelden Liam Trimbach (Heijnis & Koelman) en Gert Leuven bij PwC, die hem vooral heeft leren luisteren, echt luisteren naar de klant, oprecht geïnteresseerd in de problemen en in de opdrachtgever als (mede)mens. Robert Blokker, die hij ontmoette en meemaakte tijdens de assertiviteit-sessies bij Achmea, had grote invloed met zijn ideeën en visie. Simon geeft aan dat, mede onder invloed van de bijzondere mensen die hij ontmoette, maar ook door de ups en downs in zijn persoonlijke leven, in de loop van de jaren ander is gaan denken en handelen. Terugkijkend zou hij met de kennis en wijsheid van nu in bepaalde situaties anders gehandeld en andere keuzes gemaakt hebben. Persoonlijk welzijn van hem en de mensen om hem heen zijn erg belangrijk geworden. Daar wil hij zich voor inzetten.
Simon voelt zich als een vis in het water binnen het actuariaat. De schoonheid van het ambacht bestaat voor hem uit het integraal overzicht hebben van een verzekeringsmaatschappij of een andere financiële instelling. Je kunt heel veel creativiteit kwijt in het duiden en zoeken van oplossingen voor problemen en strategische keuzes. Door de brede en integrale blik die je hebt ben je in staat de complexiteit van de organisatie te doorgronden en richting te bepalen. Actuarissen zouden dan ook -veel meer dan nu- in bestuurlijke rollen van financiële organisaties, waarin nu vaak juristen en bedrijfskundigen de boventoon voeren, moeten acteren. Hij raadt jonge actuarissen, op weg naar dit echelon aan, om tijdens hun loopbaan vooral nieuwsgierig te zijn zich te blijven ontwikkelen. “Ga verder als je merkt dat je stilstaat, en probeer ook andere deelgebieden te verkennen, wissel van domein en rol, ontdek ook andere werkgebieden en branches, buiten je comfortzone.”
Simon heeft mede onder invloed van zijn vrouw Patricia ook zijn gevoelsmatige kant beter leren ontdekken en kennen. Zijn vrouw is yogadocent en begeleidt haar cursisten, sinds Corona ook tijdens wandelsessies. Leven in het moment, zoveel mogelijk genieten, ook van kleine dingen en simpele zaken, de essentie van het leven doorleven. Dat maakt Simon gelukkig en brengt hem in balans. “Neem tijd om te reflecteren, sta stil bij de mooie dingen die het leven je biedt”. In deze lijn wil hij met Patricia volgend jaar een bijzondere reis naar India maken, langs de Ganges en de heilige plaatsen.
Zijn beide volwassen kinderen zijn 27 en 25 jaar, daarnaast heeft hij ook twee geweldige bonus kinderen. Hij wil er voor hen zijn, een rol spelen in hun toekomst. Maar ook in zijn omgeving wil hij anderen begeleiden en coachen, zowel inhoudelijk en persoonlijk laten groeien. En hen inspireren, er voor hen zijn en hen waar nodig ondersteunen. Hij weet dat daartoe een goede work-life balance essentieel is, daar moet je blijvend aan werken. Naast zijn intensieve professionele inzet voor RGA zoekt hij daarom ook tijd voor ontspanning zijn. Afkomstig uit Manchester is Simon nog steeds groot fan van voetbalclub Manchester United, hij bezoekt regelmatig een wedstrijd van zijn club, je kunt gerust zeggen dat hij een rood hart heeft, naar de kleur van deze Engelse topclub. In het motto Concilio et Labore (wijsheid en inspanning) van Man United kan Simon zich goed vinden, voor hem vooral in het belang van anderen en een beetje betere wereld.
